Zonnig Santiago tot besluit

Sinds gistermiddag onwennig weer terug in eigen land. Een beetje weemoedig dat deze mooie reis nu voorbij is, en ook nog wat verdwaald in het daglichtritme van bijna winters Nederland. Gelukkig trof ik hier alles min of meer bij het oude aan. Thuis alles in orde, op een lege autoaccu na. De vaderlandse media bleken zich gewoontegetrouw druk te maken over futiliteiten, zoals een emigrerende orka en ruziënde voetbalbestuurders.

Om dit reisblog volledig te maken keer ik weer even terug naar afgelopen vrijdag, onze laatste dag in Pucon. Ik had die dag vrij, en heb in relaxed tempo ontbeten, een beetje geshopt, foto’s bij mijn vorige blog geupload, en zowaar twee uur in de inmiddels verschenen zon gelegen. Ondertussen zijn de echte klimmers van onze groep alsnog de Villarrica opgegaan. Dat bleek vooral door de enorm sterke wind een (nog) zwaardere opgave dan aanvankelijk ingeschat. Uiteindelijk hebben twee ‘topbikkels’ de klus volbracht, waarvoor mijn grote bewondering.

In de avond stapten we op de nachtbus naar Santiago. Treinen zijn in Chili schaars: voor het overbruggen van de enorme afstanden reist men vooral per bus. Dat zijn dan wel grote dubbeldekkers, met zeer comfortabele leren stoelen die in de business-class van een vliegtuig niet zouden misstaan. De voetjes kunnen bovendien omhoog, zodat ik al met al heel redelijk heb kunnen slapen. Een kleine 800 km verder reden we rond acht uur het immense busstation van Santiago binnen.

Zaterdag hadden we de hele dag om de stad te verkennen en dat heb ik ook uitgebreid gedaan. Eerst een wandeling door het op een heuvel gelegen stadspark. Je kunt er met een tandradbaantje (dat zo te zien nog uit de jaren voor Allende dateert) naar boven en dan heb je een prachtig uitzicht over de enorme stad. Omdat wij er al vrij vroeg waren hadden we relatief weinig last van de smog en kon je de hoge (nog besneeuwde) Andes-toppen in de verte goed onderscheiden. Op het hoogste punt van de heuvel staat een groot Mariabeeld zegenend over de stad te gebaren. De sfeer werd nog iets vromer door de openluchtmis die gaande was.

Wij heidenen zijn in de snel oplopende warmte in een uurtje of twee langzaam de heuvel weer afgewandeld. Het park –en dan vooral de kronkelende weg omhoog- bleek zeer populair bij lokale sportievelingen die op hun vrije zaterdag hijgend naar boven jogden of fietsten. Weer beneden zijn we door diverse parkjes langs de rivier terug naar het hotel gelopen. Onderweg nog een homo-erotisch standbeeld tegengekomen, aan de rand van een fonteinenpartij en tegen een achtergrond van lila-bloeiende jaccaranda’s. Destijds waarschijnlijk niet helemaal met die intentie neergezet…..

In de middag hebben we het oude stadscentrum verkend. Cerro Santa Lucia (op kleine heuvel gelegen stadsparkje met Romeins aandoende fonteinenpartij en veel zoenende tienerstelletjes), Plaza des Armes (erg druk, met veel ‘negotie’ en mooie oude gebouwen waaronder een prachtige kathedraal), en natuurlijk het presidentieel paleis tussen de Plaza de la Constitution en de Plaza la Libertad. Vanwege de geschiedenis maakte dat presidentiele paleis misschien wel de meeste indruk op mij. Allende, de man die er stierf, heeft een standbeeld aan de achterkant, evenals een aantal van zijn voorgangers met wie het beter is afgelopen. Verder erg veel vlagvertoon, met als apotheose een gigantisch exemplaar aan de voorzijde op de Avenue O’Higgins.

Omdat ik me er van bewust was dat we nu ‘in de grote stad’ waren heb ik de hele dag omzichtig op mijn spulletjes gelet, met slotjes op alles dat ik bij me droeg. Heb me die hele dag eigenlijk op geen enkel moment (on)veiliger gevoeld dan in een willekeurige grote Europese stad. Maar ja, je kunt nooit weten…..
’s Avonds zijn we met zijn allen voor de laatste keer uit eten geweest in een restaurant met Patagonische specialiteiten. Erg gezellig, met veel terechte lof voor onze uitstekende reisbegeleidster Marion. Teruglopend naar het hotel sloeg het noodlot alsnog toe. Vlak na het oversteken hing er ineens een wild ogende man aan mijn arm die uit alle macht met zijn andere hand probeerde mijn (kleine) gouden armbandje af te rukken. Binnen de enkele seconden die dit duurde zette ik het op een schreeuwen, liet ik me vallen, en zette de junk het op een lopen. Reisgenoot Bas zette de achtervolging in, en uiteindelijk verdween de man in het duister. Gelukkig zonder armband, die stevig genoeg bleek zodat ik dit dierbare cadeau uit mijn Engelse tijd niet hoef te missen. Alles dus goed afgelopen, ik heb er alleen een blauwe plek en een iets gedeukt zelfvertrouwen aan overgehouden. De zondagochtend daarom in alle rust nog even alleen op pad geweest, ook langs ‘de plek’ om de ervaring af te blussen. Vervolgens nog een bezoek gebracht aan het nationale museum voor ‘bellas artes’: Frans geïnspireerd gebouw met mooi glazen dak en een heel aardige collectie.

Zondagmiddag dan toch echt naar het vliegveld. Air France bleek hardere stoelen te hebben dan de KLM, zodat we de terugreis minder hebben kunnen slapen dan heen. Daar stond dan weet tegenover dat het weer bij vertrek wolkeloos was zodat ik twee uur lang heb kunnen genieten van een fantastisch uitzicht over de Andes en de droge Noord-Westkant van de Argentijnse pampa’s.

Terugkijkend was dit een reis van superlatieven, door een uitzonderlijk stuk van de wereld met indrukwekkende landschappen, bijzondere dieren, en een unieke sfeer. En met fijne reisgenoten, zodat het ik het ook in sociaal opzicht prima naar mijn zin heb gehad.
Voor mij was het de eerste keer dat ik een reisblog schreef. Dank aan iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren of zich op de maillijst heeft geplaatst. Morgen zal ik nog wat foto’s bij dit blog zetten en dan is het weer terug naar het gewone dagelijkse leven. Dan begint het nagenieten en over een paar maanden hopelijk ook het denken over een nieuwe mooie reis.