Granieten reuzen, blauwe meren en rode firebush

Ola allemaal,
Sinds vanmiddag weer terug in Argentinie (met iets minder ingewikkelde douaneprocedure dan de vorige keer, maar wel met gewichtig kijkende en stempelende types) en aan het eind van de dag in El Calafate aangekomen. Dit na een boottrip over een prachtig blauw meer en een busreis van een uurtje of vier door een absoluut leeg landschap. De leegte is imponerend en ook handig wanneer je guanaco´s wilt spotten: zij zijn namelijk zeker twee keer zo hoog als het hoogste struikgewas dat in die gebieden wil groeien.... Ze staan onverstoorbaar kouwend in groepjes of alleen in het landschap. Onderweg ook een stuk of 10 condors gezien, circelend en drijvend op de termiek.

Maar goed, dit blog gaat dus vooral over onze vier dagen in National Park Torres del Paine. Genoemd naar de enorme granieten rotstorens van dit massief, die we op onze aanreisdag vanuit Puerto Natales al vanuit de verte konden zien dank zij het mooie weer. Gelukkig maar, want de volgende dag bleven ze in de wolken van een miezerregen. De bikkels die volgende dag (onze eerste wandeldag) dan ook helemaal tot aan het laatste uitzichtpunt doorliepen deden dat dan ook vooral voor de eer. Ik heb het bij een tocht van 6 uur gelaten en het laatste steile stuk over grote keien dus niet gelopen.
We sliepen de eerste twee nachen in een refugio met uitzicht op de Torres. In de praktijk hebben we dus alleen de eerste avond van dat uitzicht kunnen genieten, maar dat was dan ook wel erg mooi. Om er te komen moesten we over een erg smalle brug, waar alleen kleine busjes over kunnen. En dan nog is er aan beide kanten hooguit 3 cemtimeter over tussen het busje en de pilaren van de brug. Naar verluid is men niet van plan die brug te verbreden omdat de busservice nu het alleenrecht heeft (niemand anders durft er zijn auto aan te wagen) en het korte tripje naar de refugio een vermogen kost.

Na de tweede nacht ´s ochtends dus weer in dat busje, terug over dat bruggetje op weg naar de tweede refugio, die -nog steeds in TdP National Park- onderaan de Paine Grande ligt, aan Lake Pehoe: een van de blauwste meren die ik ooit heb gezien Dit keer dus geen bruggetje, maar een katamarantocht over dat meer om bij de refugio te komen. Prachtig, prachtig.
En veel, erg veel wind.
Bij aankomst spullen op de kamer gezet (net als in de vorige refugio met zijn zessen op een kamer: leve het jeudgherberggevoel!) en wandeling nummer 2 gemaakt. Dit keer naar de Grey Gletscher, althans een uitzichtspunt vanwaar je die gletscher goed kon zien. Prachtige wandeling, eerst door een ondiepe kloof waar veel firebush groeit. Firebush is een struik met knalrode bloemen. Tegen de achtergrond van het onwaarschijnlijk blauwe meer is dat een vrij onwezenlijk gezicht. Na een uurtje of 2 kom je dan op een veel opener deel met rotsen en uitzicht op Lake Grey, waarin grote ijsschotsen drijven.
Als je iets verder loopt kun je de gletscher zien. Maar voordat je hem ziet voel je de gletscher al: het waait namelijk enorm en die wind komt vanaf de gletscher. Je moet je dus even flink schrap zetten: op het uitzichtspunt woei je zowat weg. Mijn windstopper was ook nu weer mijn beste vriend, maar kon de windchill-factor toch niet helemaal wegnemen. Niettemin genoten van het uitzicht en vervolgens met het nodige respect voor de afgrond snel wat foto´s gemaakt.

Wandeldag 3 was iets lieflijker, door de Vallee Francais. Dat zegt jullie lezers waarschijnlijk niets, maar het was ook nu weer prachtig, met dito firebush, af en toe een zonnetje en wederom veel wind. Hogerop had ik na een uur of twee een dipje, waarschijnlijk ook vanwege de forse verkoudheid waar ik sinds het vertrek uit Puerto Natales last van heb. Een halve chocolade- en Snickersreep bleken echter wonderen te doen dus de afdaling ging als een speer.
´s Avonds in de bar van de zeer sfeervolle refugio voetbal gekeken: Chili-Paraguay (2-0) en het eindeloze gooooooaaaaaaaallll van de Zuid-Amerikaanse voetbalcommentator nu live meegemaakt.
Vanmorgen dus helaas alweer weg uit deze geweldige plek die zeker in mijn top 10 komt van favoriete overnachtingsplaatsen. Bagage weer in de katamaran, meer over, en in de bus voor de rit naar El Calafate.
Na de al beschreven rit door de leegte rolden we een kilometertje of tien voor de stad de laagvlakte in waaraan El Calafate (en Lake Argentino) liggen. Inmiddels was het weer warm, zonnig en helder en onden we vanaf een uitzichtpunt de hele vlakte overkijken naar de besneeuwde toppen aan de overkant, inclusief de Fiztroy, die weliswaar 3400m hoog is, maar ook 150 km verder ligt.
Heel, heel erg mooi.

Morgen en overmorgen gaan we de gletschers in dit gebied up close bekijken. We gaan o.a. lopen over de Perito Moreno, en overmorgen varen we naar een aantal andere gletschers. Lijkt me geweldig.....