Osa schiereiland: back to tropical basics

Terwijl ik dit schrijf loopt Sinterklaasavond in Nederland ten einde. Op drie meter afstand van mijn plekje op het hotelterras plonst een man loom door het kleine zwembad......We zijn sinds gisteren in Manuel Antonio, op steenworp van de ingang van het gelijknamige NP. Dat park is een van de beroemdste van het land en voor ons gevoel erg drukbezocht. We hebben er vanmorgen een paar uur rondgelopen, in de broeierig-warme ochtend. Een liter zweet per kilometer ongeveer. Wel veel dieren gezien, inclusief een luiaard met baby en wasberen die op het strand een nest met zeeschilpadeieren leegroofden. De lokale rangers mochten niet ingrijpen, alleen de restanten van de eieren met een extra laag zand bedekken. Ook Costa Rica kent zijn Ooostvaardersplassen-dilemma's.
Sinds mijn vorige blog hebben we een aantal dagen op het Osa schiereiland doorgebracht. Je kunt daar eigenlijk alleen per boot naartoe, vanaf een slaperig gehucht dat Sierte heet. Met zijn allen op een vrij open bootje: eerst een klein uur door de mangroven (met kaaimannen) en dan door de branding de zee op om nog een flink eind over zee te vare naar onze bestemming met de prachtige naam 'Poor Man's Paradise'. Onderweg kregen we een enorme regenbui te verwerken en de zee was relatief onrustig. Een heel avontuur maar buiten de plensbui om wel genoten van de tocht.
Het nederzettinkje dat hotel heet was een groepje gebouwtjes met veranda en hangmat. Geen warm water en soms elektriciteit. Back to basics dus, en de eerste nacht gezelschap van wat vlooi-achtige beestjes in bed. Om bij mijn cabin te komen moest ik een vrij lang pad af dat s'avonds stikdonker was. Geen probleem op zich, totdat een van mijn reisgenoten vrijwel struikelde over een zeer giftige slang die datzelfde pad overstak. Maar wel een erg mooie en speciale plek op de grens van jungle en strand.
We hebben er (uiteraard) gewandeld: om die trail bij 'Sirene station' te doen moesten we eerst weer een uurtje met de boot. Inmiddels was het weer enorm opgeknapt, en dat is sinds die dag zo gebleven.afgezien van af en toe een bui in de nacht. Al wandelend zijn we o.a. een groep 'white lip' zwijnen tegengekomen, maar ook slingerapen, capucijnerapen, toekans en op de valreep twee tapirs die in een modderpoel lagen te luieren. De tweede volle dag heb ik het vrij rustig aan gedaan. Een paar uur in de buurt over het strand wandelen leverde evenzogoed een erg leuke ontmoeting op met een groep spelende jonge apen, en een bijzondere Jan van Gent die doodrustig op een boomstronk op het strand bleef zitten terwijl wij voor het maken van foto's dichterbij kwamen. Dat schijnen ze op de Galapagos ook te doen.
Dinsdagochtend zijn we weer teruggekeerd naar de bewoonde wereld en hebben we de boottocht in omgekeerde volgorde opnieuw gemaakt, dit keer in prachtig zonnig weer. Erg, erg mooi.
En nu dus in Manuel Antonio: relatief toeristisch, met cocktails in het backpackershostel om de hoek en een loungemuziekje in de strandtenten. Morgen de laatste rit naar San Jose en dan vrijdagochtend erg vroeg op het vliegtuig naar huis.