Evenaar en nevelwoud

Op zondagochtend rijden we Quito uit naar het noorden. Een half uurtje nadat we de laatste buitenwijken achter ons hebben gelaten komen we bij het officiële monument voor ‘het middelpunt van de aarde' op de evenaar. Het is een groot trapezevormig ding, met een parkje eromheen en een handjevol toeristen die selfies maken op en om de dikke gele lijn die de evenaar verbeeldt. De echte evenaar ligt echter 200 verder, op het land van een slimme indiaan die deze unieke plek niet aan de staat wil verkopen en er ondertussen zelf iets leuks en educatiefs van heeft gemaakt. Je kunt er allerlei proefjes doen, bijvoorbeeld met water dat op de evenaar zelf rechtstreeks naar beneden valt, maar een meter naar links of juist rechts wel de bekekende draaikolkjes veroorzaakt. Verder kun je hier in de categorie ‘bizar maar waar‘ een gekrompen hoofd van een 160 naar geleden gestorven indiaanse sjamaan bekijken.
We rijden verder naar het noorden. Het landschap wordt groener en we komen steeds hoger. Uiteindelijk bereiken we Maquipucuna, een lodge in het nevelwoud. We zullen hier een dag later gaan slapen, maar laten er voor nu
de meeste van onze bagage achter. We krijgen rubberlaarzen en trekken met een dagrugzak nog 450 meter hoger de berg op. Zodra we het al modderige pad oplopen begint het enorm te regenen.....Poncho aan dus! Dan twee uur door het bos op een soms best glibberig pad. De beloning volgt als we bovenop de heuvel (2000 meter) bij de lodge van Santa Maria komen. Prachtige plek met magistraal uitzicht. Er is wel een generator, maar alleen voor de echt noodzakelijke dingen, en verder is er vooral veel natuur....
We genieten, gaan vroeg slapen en maken de volgende ochtend voor dag en dauw een wandeling in het natuurreservaat rond de lodge voordat we weer afdalen naar Maquipucuna.
Daar aangekomen besteed ik een regenachtige middag lui in een hangmat met uitzicht op de rivier naast de lodge. s'Avonds gezellig met de groep wat gedronken.
De volgende ochtend gaan we zodra het licht is anderhalf uur wandelen om vogels te spotten. We zien van alles, waaronder een motmot (waar we in Costa Rica destijds twee dagen naar moesten zoeken). Dan na het ontbijt de bus in terug naar de bewoondere wereld. Onderweg stoppen we nog bij een schooltje. De kinderen moeten elke dag soms wel 8 kilometer lopen om hier naartoe te gaan.
We gaan verder, richting Otavalo. In deze stad en de dorpjes eromheen wonen veel mensen met indiaanse roots, en we gaan de komende avond en nacht bij hen thuis logeren.