Swakopmund

Swakopmund is het Zandvoort van Namibië. In de praktijk betekent dit dat de winkels en restaurants halverwege de zaterdagmiddag sluiten en er daarna ook op het strand niet veel meer valt te zien dan een paar vissende jongens en een groepje in wit en cyclaamroze pakken geperste bruiloftsgasten. Verder is het een surrealistische cocktail van wat vergane Duitse gebouwen en glorie, Afrikaander cultuur, en relatief koel weer.
Voordat we ons voor twee nachten installeren in een fijn motel ( met wifi!) rijden we eerst nog langs de enorme zeehondenkolonie bij Cape Cross, zo'n 70 km ten noorden van Swakopmund. In deze periode worden de jongen geboren en dat is duidelijk te zien en te ruiken. Honderden jonge pups (soms nog vast aan navelstreng en moederkoek) liggen bij hun moeder, worden door haar bij het nekvel rondgezeuld, of zijn die moeder juist kwijtgeraakt en wanhopig naar haar op zoek. De natuur is mooi, maar ook wreed en we realiseren ons dat veel van deze knuffeldieren de komende dagen niet zullen overleven. Gelukkig is het nog niet mogelijk om via internet ook geuren over te brengen: het stinkt enorm.

Maar terug naar Swakopmund. Je kunt er heel veel verschillende activiteiten ondernemen, en dat doen we de volgende (zon)dag dan ook. In de ochtend ga ik met vijf anderen met een quadbike de woestijn in ten zuiden van Swakopmund. Heel gaaf om zo door en over die enorme duinen te rijden. Het wordt nog leuker omdat onze gidsen op zoek gaan naar kleine woestijndieren. We vinden: een veelkleurige gekko met doorzichtige huid, een klein, maar erg giftig wit spinnetje dat zijn nest en web onder de grond weeft, een kameleon, en een sidewinder (woestijnadder, ook flink giftig).
Superleuke ochtend dus, waarna we in een strandtentje zien hoe de (blanke en Duitssprekende) incrowd van het stadje elkaar op zondagmiddag ontmoet voor lunch met live big- band muziek.
Aan het eind van de middag volgt het klapstuk van de dag: een rondvlucht van ruim twee uur vanaf Swakopmund over de Namib woestijn naar de Sossusvlei (waar we een paar dagen later heen zullen gaan) en terug via de kustlijn. En dit alles in een heel klein vliegtuigje waarvan het rechter'portier' vlak naast mijn knie na ongedeerd een kwartier spontaan opengaat......Een paar minuten lang is er even semi-paniek in de ogen van onze vreselijk coole piloot. Het lukt me om het deurtje (meer is het niet) uiteindelijk dicht te trekken. Gelukkig hebben we ondertussen niets verloren ( ook mijn camera niet die op mijn schoot lag) en kunnen we verder genieten van al het moois dat vlak onder ons aan ons voorbij trekt. In vele opzichten een onvergetelijke ervaring!