Caprivistrook

Ongeveer 50 km ten westen van Kasane gaan we de grens over naar Namibië. Dit betekent: bus uit met paspoort en pen, formulier invullen, in de rij (wij zijn met 23 mensen incl kok en chauffeur), stempels in je paspoort, grenskantoortje uit, over een desinfectiematje lopen (vooral in Botswana zijn ze beducht op mond-en- klauwzeer), eindje lopen in niemandsland, zelfde procedure opnieuw in het andere land. De Botswanese ambtenaren zijn wat vlotter, dien Namibië lijken vooral geselecteerd op hun vermogen om gewichtig te kijken. In de afgelopen tien dagen hebben we dit ritueel diverse keren herhaald omdat we nog een keer Botswana in en uit moesten. Heb nu dus twee paspoortbbladzijden vol stempels erbij.

Onze eerste stop in Namibië was alweer aan een rivier, dit keer zonder beschermend hek tussen ons en de hippo's, die dus ook 's nachts naast je tent konden staan te grazen. Wie halverwege de nacht hoge nood kreeg moest dus eerst goed met zijn zaklamp om zich heen schijnen en dan snel in de buurt van de tent zijn boodschap doen.....
De camping had een idyllisch terras waar ik een leuk gesprek voorde met twee jonge Namibische mannen die in Sydney woonden en nu op vakantie waren in eigen land. Ze waren nog nooit in dit mooie noorden geweest.

De volgende dag door naar het eind van de Caprivistrook, bij Popa Falls, alweer een campsite aan een rivier met hippo's en ditmaal ook krokodillen, en zonder hek. Gelukkig is er ditmaal wel een manshoge oever, zodat de crocs niet aan land komen. Dat je ook echt niet in je hoofd moet halen om naar de oever af te dalen bleek vijf weken geleden, toen op diezelfde plek een meisje werd verschalkt....
Wij drinken daarom 's avonds maar veilig een biertje op het campingterras en duiken vroeg ons hippo-proof nestje in, waar het in de nacht maar niet af wilde koelen.